Ook slecht en triest nieuws willen we eerlijk vermelden: De ijsduiker die bij ons terecht kwam na een zware operatie in het Natuurhulpcentrum van Opglabbeek, is overleden.
Een week geleden merkte een van onze medewerkers op dat de ijsduiker minder actief was en precies een ‘rochelende’ ademhaling had. Het dier werd onmiddellijk van het zwembad gehaald en onderzocht. Omdat we eerder die week succesvol een Jan van Gent met een zware longinfectie behandeld hadden, besliste de dierenarts om ook bij de ijsduiker alles op alles te zetten en hem een cocktail van verschillende soorten antibiotica en vitamines toe te dienen. En, omdat het dier door zijn ziekte een verminderde weerstand had, hebben we hem preventief medicatie toegediend tegen aspergillose (zie dossier olievogels).
Ondanks de extra zorgen ging het snel bergafwaarts met de conditie van de ijsduiker. De medicatie kreeg de tijd niet om z'n werk te doen. Op het moment dat we beslisten om de ijsduiker van zijn zwembad te halen, kreeg hij een hartfalen. Het dier is in enkele seconden overleden. De sfeer bij de vrijwilligers was die dag om te snijden.
Uit autopsie bleek niet alleen dat zijn hart het begeven had, maar ook dat aspergillose in de longen aan het oprukken was, een duidelijk gevolg van een verminderde weerstand.
Hadden we het dier dan beter direct laten inslapen? Dit is altijd een vraag waarmee we hier en in andere opvangcentra worstelen. Zowel in het Natuurhulpcentrum van Opglabbeek als hier in het VOC hebben we de kansen van de ijsduiker zorgvuldig afgewogen en beslist het er toch op te wagen. Op het eerste zicht had de duiker alle kansen aan zijn kant. Het dier was in tegenstelling tot andere duikers bijzonder rustig en eenmaal op het buitenzwembad voelde hij zich duidelijk op zijn gemak. Toch zijn we er deze keer niet in geslaagd om een dier er terug bovenop te helpen. De harde realiteit van het werk hier: niet alle dieren overleven. We hebben ook hieruit geleerd en doen vandaag zoals elke dag terug ons uiterste best, voor al die andere dieren die het wel kunnen en zúllen halen.
Een week geleden merkte een van onze medewerkers op dat de ijsduiker minder actief was en precies een ‘rochelende’ ademhaling had. Het dier werd onmiddellijk van het zwembad gehaald en onderzocht. Omdat we eerder die week succesvol een Jan van Gent met een zware longinfectie behandeld hadden, besliste de dierenarts om ook bij de ijsduiker alles op alles te zetten en hem een cocktail van verschillende soorten antibiotica en vitamines toe te dienen. En, omdat het dier door zijn ziekte een verminderde weerstand had, hebben we hem preventief medicatie toegediend tegen aspergillose (zie dossier olievogels).
Ondanks de extra zorgen ging het snel bergafwaarts met de conditie van de ijsduiker. De medicatie kreeg de tijd niet om z'n werk te doen. Op het moment dat we beslisten om de ijsduiker van zijn zwembad te halen, kreeg hij een hartfalen. Het dier is in enkele seconden overleden. De sfeer bij de vrijwilligers was die dag om te snijden.
Uit autopsie bleek niet alleen dat zijn hart het begeven had, maar ook dat aspergillose in de longen aan het oprukken was, een duidelijk gevolg van een verminderde weerstand.
Hadden we het dier dan beter direct laten inslapen? Dit is altijd een vraag waarmee we hier en in andere opvangcentra worstelen. Zowel in het Natuurhulpcentrum van Opglabbeek als hier in het VOC hebben we de kansen van de ijsduiker zorgvuldig afgewogen en beslist het er toch op te wagen. Op het eerste zicht had de duiker alle kansen aan zijn kant. Het dier was in tegenstelling tot andere duikers bijzonder rustig en eenmaal op het buitenzwembad voelde hij zich duidelijk op zijn gemak. Toch zijn we er deze keer niet in geslaagd om een dier er terug bovenop te helpen. De harde realiteit van het werk hier: niet alle dieren overleven. We hebben ook hieruit geleerd en doen vandaag zoals elke dag terug ons uiterste best, voor al die andere dieren die het wel kunnen en zúllen halen.